He doesn’t move
but accepts that she plays with him. Her fingers lead, force to relax and
suddenly their mouths find each other, his trained body follows the softness of
her curves and he is aware of her willingness when he glides in her.
She seems to
lead but intervenes as if they are lovers for years and he asks her name. A
light coo that resonates in his ear is her answer.
She is more
then temptation, as a melting bath she dips her body and Tork forgets.
In endless
sliding time, playful and soft he admires her affection in which she gives
herself so comprehensible. The Nymph as ideal lover, it whispers in his head. How
old can she be?… As old as humanity, and suddenly he pushes her away and sees horrified
how she changes into a very old woman. Hair grows on her earlier smooth body
which thickens to fur and her head shackles.
Desperate he
pushes her from him: a she-wolf, the portrait of his companions that sleep
unaware.
As soon as he
lets her loose she fades, dissolves into smoke.
Tork nods his
head to chase the image away, scribbles up, bends over to adjure his disgust
and is relieved because Perlwachter appears.
- ‘Is she gone?’
he asks frightened.
The elderly
nods.
- ‘She changed
suddenly.’ Tork looks incredulously at his mentor. He don’t want it to be true. ‘Why did she do that?’
- ‘She did nothing.’
The keeper feels pity. ‘Our human shape is an illusion. The natural form you
know: smoke! We adept to make human contact possible but in fact the other
decides how we look. You recreate us
in images you recognize. During the introduction on the path you saw a
general profile of the center of your own town. That’s how you wanted it, complete
with all extremities and inequities because according to you a random group
looks like that.
Hij verroert zich niet maar laat toe dat ze met
hem speelt. Haar vingers leiden, dwingen te ontspannen en plotseling vinden hun
monden elkaar, zijn afgetraind lijf volgt de zachtheid van haar curven en hij
is zich bewust van haar bereidheid wanneer hij in haar glijdt.
Zij lijkt te leiden maar voegt zich alsof ze al
jaren minnaars zijn en hij vraagt hoe ze heet.
Een licht kirren dat in zijn oor resoneert is haar
antwoord.
Ze is meer dan verleiding, als een smeltend bad
dompelt ze haar lichaam en Tork vergeet.
In eindeloos verglijdende tijd, speels en zacht
bewondert hij de aanhankelijkheid waarmee zij zich zo vanzelfsprekend geeft.
De Nymph als ideale minnares, fluistert het in
zijn hoofd. Hoe oud zou ze zijn?…..Zo oud als de mensheid, en plotseling houdt
hij haar van zich af en ziet vol afschuw hoe ze verandert in een stokoude
vrouw. Er groeien haren op het eerder zo gladde lijf die tot vacht verdichten
en haar hoofd stulpt.
Vertwijfeld duwt hij haar van zich af: een wolvin,
het evenbeeld van zijn metgezellen die nietsvermoedend slapen.
Zodra hij haar loslaat vervaagt ze, lost op in
rook.
Tork schudt zijn hoofd om het beeld te verjagen,
krabbelt overeind, buigt voorover om de misselijkheid te bezweren en is
opgelucht omdat Perlwachter verschijnt.
- ‘Is ze weg?’; vraagt hij benauwd.
De oude knikt.
- ‘Ze veranderde zomaar, opeens.’ Tork kijkt
ongelovig naar zijn mentor. Hij wil niet dat het waar is. ‘Waarom deed ze dat?’
- ‘Zij deed niets.’ De wachter heeft medelijden.
‘Onze menselijke vorm is een illusie. De natuurlijke verschijning ken je: rook!
Wij passen ons aan om menselijk contact te vergemakkelijken maar in wezen
bepaalt de ander hoe wij eruit zien. Jij herschept ons in beelden die je
herkent. Tijdens de manifestatie op het pad zag je een dwarsdoorsnede van het
centrum van je eigen stad. Zo wilde jij het, met alle uitersten en gebreken
omdat volgens jou een willekeurige groep zo is samengesteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten