WANDERBACH page 48

Tork grins stupidly; a nice lesson in human psyche. Is it possible to hide even something for these creatures? Damn it, he is an open book and it doesn’t disturb him at the least.

- ‘Your coitus was no problem in itself’; the elderly continues unhesitating, ‘but when you started to ask yourself questions something happened you didn’t count on. You projected new images and that’s why she changed; first in an old woman because you realized how old we are and after that in an animal because it’s the most disgusting you can imagine. You understood that you never could make her as old as she is and you searched deeper: the primal strength which you equalize with the wolf because that is the nearest relationship for you. You could have changed her into a dinosaur, or whatever, but it became the wolf, the wise hunter that survives already since time immemorial. Wisdom combined with power makes him an old animal, if not in years then certainly surviving against repression. An understandable choice for which I have the deepest respect’; he ends softly.

Perlwachter flashes, his form becomes unstable, smoky, to immediately confirm his solid shape again and Tork understands why, has to force himself not to loose the old man.

Slowly he learns to control his thoughts and with that also the projection. First hesitating he blinks with the surroundings of the keeper who undergoes the game smiling but released. He gives him time to experiment and sacrifices himself as study material to leverage illusion to a more conscious level until Tork aims his attention to artifacts in the room with which he tries the same.

The setting is also an illusion, because why benches and tables if you exist out of smoke?

As soon as he is as far that he changes an overflowing sofa into a closet which is solid enough to stow his goods Perlwachter claps his hands for pleasure. 

Tork grinnikt dom. Een fraaie les in menselijke psyche. Is het mogelijk ook maar iets voor deze wezens te verbergen? Hij is verdorie een open boek en het stoort hem niet eens.

- ‘Jullie vereniging vormde op zichzelf geen probleem’; vervolgt de oude onverstoorbaar, ‘maar toen jij jezelf vragen begon te stellen gebeurde er iets waarmee je geen rekening hield. Je projecteerde nieuwe beelden en daarom veranderde zij. Eerst in een oude vrouw omdat jij je realiseerde hoe oud wij zijn en vervolgens in een dier omdat dat het meest afstotelijke is wat jij je kunt voorstellen. Je besefte dat je haar nooit zo oud kon laten zijn als ze is en je zocht dieper: de oerkracht die jij gelijk stelt met de wolf omdat je daarmee de grootste verwantschap voelt. Je had haar kunnen veranderen in een dinosaurus, of om het even wat, maar het werd de wolf, de wijze jager die al sinds mensenheugenis overleeft. Wijsheid gecombineerd met kracht maakt hem tot een oud dier, zo niet in jaren dan toch in overleven tegen de verdrukking in. Een begrijpelijke keuze waarvoor ik alle respect heb’; besluit hij zacht.

Perlwachter flikkert, de vorm wordt onvast, rokerig, om weer onmiddellijk vaste vorm aan te nemen en Tork begrijpt hoe het komt, moet zich dwingen de oude man niet te verliezen.

Langzaam leert hij zijn gedachten en daarmee ook de projectie te beheersen. Eerst aarzelend knippert hij met de omtrek van de wachter die het spel glimlachend maar gelaten ondergaat. Hij geeft hem tijd te experimenteren en offert zich als studiemateriaal om illusie naar een bewuster niveau te tillen tot Tork zijn aandacht op voorwerpen in de kamer richt waarmee hij hetzelfde probeert.

Ook de inrichting is illusie, want waarvoor dienen banken en tafels als je uit rook bestaat?

Zodra hij zo ver is dat hij een overbodige bank in een kast verandert die stevig genoeg blijkt om zijn spullen te bergen klapt Perlwachter in de handen van plezier.