WANDERBACH page 53

There is no visible path and yet he knew where to go like he knows again as soon as he turns to follow the dogs which are already far ahead.

Just now he remembers to be alert and immediately he tries to break the illusion, but in spite of all effort: everything stays like it is and after a while he gives up. It seems to be no fraud and that’s why he has to assume that the unreal landscape is real.

He follows the dogs to the bank of a creek where he drops the rucksack in the grass and sits down to watch them play. They left early this morning but Tork guesses that in the mean time more then eight hours have passed. If the light source was the sun the shades would be long stretched falling over the green.

It seems to be a good spot for the night between two shallow murmuring brooks where surely fish lives. Perlwachter gave him a large amount of capsules: food and water for him and the dogs, but he doesn’t intent to use them as long as it isn’t necessary. That’s why he takes his fishing gear and walks towards the stream, but how often he pulls the line through the water he can’t lure anything and after half an hour he gives up. He doesn’t know why, while in the same amount of time he would certainly have caught two or three fishes in a random creek on earth. Perhaps no predators live here, only plant eaters and is that the explanation why they don’t react on the shiny hook that moves through the stream like a playful insect.

At least they have water, but when he submerges the canteen nothing floods into it. Amazed Tork pulls back the bottle. Not a single drop! The inside dry as a bone and suspicious he dips a hand in the stream.

He starts to understand why Perlwachter gave so many capsules because his hand stays dry. Again he tries to break the illusion but again without success. The scenery looks real in a useless combination for him. 

Er is geen zichtbaar pad en toch wist hij waar naartoe zoals hij het opnieuw weet zodra hij zich omdraait en de honden volgt die al een eind verder zijn.

Nu pas herinnert hij zich waakzaamheid en probeert onmiddellijk de illusie te breken, maar hoe hij zich ook inspant: alles blijft zoals het is en na een tijd geeft hij op. Er lijkt geen bedrog en daarom moet hij wel aannemen dat het onwerkelijke landschap werkelijk is.

Hij volgt de honden naar de oever van een beek waar hij de rugzak in het gras laat vallen en gaat zitten om naar hun spel te kijken. Ze vertrokken vroeg vanmorgen maar Tork schat dat er inmiddels meer dan acht uur voorbij zijn. Als de lichtbron de zon was zouden de schaduwen lang uitgerekt dwars over het groen vallen.

Het lijkt een prima plek om de nacht door te brengen tussen twee ondiep ruisende beken waar zeker vis in leeft. Perlwachter gaf hem een grote hoeveelheid capsules: voedsel en water voor hem en de honden, maar hij is niet van plan ze te gebruiken zolang dat niet noodzakelijk is. Daarom pakt hij zijn visgerei en loopt ermee naar de beek maar hoe hij de lijn ook door het water trekt, hij kan niets lokken en na een half uur geeft hij op. Hij weet niet waarom terwijl hij in dezelfde tijd in een willekeurige beek op aarde zeker twee tot drie vissen zou vangen. Misschien leven hier geen rovers maar planteneters en is dat de verklaring waarom ze niet reageren op de blinkende haak die als een speels insect door de stroom beweegt.

In elk geval hebben ze water, maar wanneer hij de veldfles onderdompelt loopt er niets in. Verbaasd trekt Tork de fles terug. Geen druppel! De binnenkant is kurkdroog en hij steekt argwanend een hand in de beek.

Hij begint te begrijpen waarom Perlwachter zoveel capsules gaf want zijn hand blijft droog. Weer probeert hij de illusie te doorbreken en alweer zonder resultaat. Het landschap schijnt werkelijkheid in een voor hem onbruikbare samenstelling.