The valley is
gone, no murmuring river and first now he realizes that he was saved by the
dogs. Something lured or brought him towards here and submerged him like a
forgotten part and maybe he had to stay inside for ever if they hadn’t come.
He inspects his wounds. No more than some
scratches and bumps and still wacky he crawls to his clothes to dress painfully.
After that he checks his equipment. Apart from the tent and sleeping bag
everything is complete. He doesn’t want to look for it. Perhaps on their way
back and otherwise it can be replaced. It was of little use and didn’t protect
at all.
It is clearly
now that the tempting voice cannot pass the entrance and how she managed to get
him inside shall probably stay a mystery. Maybe he got injected during his
dreams. He can’t remember.
Recollecting he
caresses the rough pates.
- ‘Without you
I wasn’t anymore’; he whispers gratefully. They seem to understand and rub
coquettish against him. Tork scribbles afloat and hoist up the rucksack, pinches
the stick steady in his right hand: a real anchor! ‘Let’s go and eat something
on a more reliable spot.’ A short barking and the dogs already jump in front on
the path that leads higher into the mountains.
 |
| page 58 |
Het dal is weg, geen ruisend riviertje en nu pas
dringt het door dat hij door de honden werd gered. Iets heeft hem hierheen
gelokt of gebracht en hem ondergedompeld als een vergeten onderdeel en hij was
daarbinnen misschien wel eeuwig gebleven als zij niet waren gekomen.
Hij inspecteert zijn wonden. Niet meer dan wat
schrammen en bulten en nog wankel scharrelt hij naar zijn kleren om ze moeizaam
aan te trekken. Daarna controleert hij de uitrusting. Behalve de tent en
slaapzak is alles compleet. Hij wil niet gaan zoeken. Misschien op de terugweg
en anders is het te vervangen. Hij heeft er weinig aan, ze boden totaal geen
bescherming.
Het is nu wel duidelijk dat de verleidende stem
niet verder dan de ingang kan en hoe het haar lukte hem daarbinnen te krijgen
zal wel een raadsel blijven. Misschien werd hij er in zijn dromen naartoe
gezogen. Hij kan het zich niet herinneren.
In gedachten streelt hij de ruige koppen.
- ‘Zonder jullie was ik er niet meer’; fluistert
hij dankbaar. Ze lijken te begrijpen en schurken behaagziek tegen hem aan. Tork
krabbelt overeind en hijst zich in de rugzak, klemt de stok stevig in de
rechterhand: een wezenlijk houvast! ‘Laten we gaan en op een rustiger plek wat
eten.’ Een kort blaffen en de honden springen al voor hem op het pad dat hoger
de bergen invoert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten