WANDERBACH page 75 - 76

He has to move to the front to see but tries surrounding in the hope to watch between the audiences from another angle. The city dogs betray them. While moving unnoticed and close behind the wall of backs one of the dressed up species attacks his ones and jumps roaring to their throat, alarms some others which immediately interfere.

Both wolfhounds don’t wait but pounce breast to breast upon the mass attackers. Barg, the heaviest, pinches his jaws in the neck of the instigator, lifts him of the ground, beats hard back and forth until the dog flies in a vast arch through the air like a rag doll and lands yards further on his side intensely yelping. Dizzy the attacker crawls up, stares foolish at the monster that threw him so far and disappears, tail between the embellished legs.

More and more dogs, from everywhere and Barg, but Fern also, have the biggest trouble to keep the crowd at a distance. A smaller one boggles down Ferns’ shoulder while the wolfhound settles a robust Rottweiler that already lies on his back, the throat unprotected. Barg defends himself fierce. A Bullterrier lies death in the dust, a German Sheppard tugs his flank while he bites at a growling Doberman which roaring changes into crying as soon as the sharp teeth penetrate the short fur.

Tork is afraid that the superior power will be too much even for both wolfhounds and wants to come in between with his stick, urges the unexpected battle when the first alarmed bystanders aggregate screaming around him. He is being grabbed; too many hands to defend against. Fearful worried he looks at the fighting dogs while he is being dragged away to the center of the square. 

page 76

Hij moet naar voren om te zien maar probeert een omtrekkende beweging in de hoop vanuit een andere hoek tussen de omstanders door te kijken. De stadshonden verraden hen. Terwijl hij onopvallend dicht achter de verzameling ruggen loopt keert een van de verklede exemplaren zich tegen die van hem en vliegt hen grauwend naar de keel, alarmeert enkele soortgenoten welke er zich onmiddellijk mee bemoeien.

Beide wolfshonden wachten niet maar storten zich borst aan borst tussen de te hoop gelopen aanvallers. Barg, de zwaarste, klemt zijn kaken in de nek van de aanstichter, tilt hem van de grond, slaat hard heen en weer tot de hond als een lappenpop in een wijde boog door de lucht zwiert en meters verder fel jankend op zijn zij landt. Duizelig krabbelt de aanvaller overeind, kijkt dwaas naar het monster dat hem zo ver smeet en verdwijnt met de staart tussen de uitgedoste poten.

Steeds meer honden, overal vandaan en Barg, maar ook Fern, hebben de grootste moeite de meute van zich af te houden. Een kleiner exemplaar bijt zich vast in Ferns schouder terwijl de wolfshond afrekent met een robuuste rottweiler die al op de rug ligt, de keel onbeschermd. Barg verdedigt zich woest. Een bullterriër ligt dood in het stof, een Duitse herder rukt aan zijn flank terwijl hij naar een grauwende dobermann bijt waarvan het gegrom in gekrijs omslaat zodra de scherpe tanden door de korte vacht dringen.

Tork vreest dat de overmacht zelfs beide wolfshonden teveel wordt en wil met zijn stok tussenbeide komen, dringt in het onverwacht ontstane gevecht wanneer de eerste gealarmeerde omstanders zich joelend rond hen verzamelen. Hij wordt vastgegrepen. Te veel handen om zich te kunnen verdedigen. Angstig bezorgd kijkt hij naar de vechtende honden terwijl hij wordt meegesleurd naar het midden van het plein.