woensdag 8 augustus 2012

WANDERBACH page 84


Is it a game in which he has to discover the weak spots to break out of this mousetrap?  For now he refuses to believe that this is for eternity, or yet as long as no-one defeats him. Absent-minded he sits down on a big rock which border the road at this side and without he notices both girls bend in the dust while the crowd follows their example.
Suddenly he realizes and stares astonished at the curved backs.
- ‘Get up! You are no slaves though!’
- ‘But we are, Lord’; the girls squeal frightened while the mass agrees mumbling. First Tork is too surprised, then it dawns.
Beyond his will he ended in a situation that crowned him as an absolute ruler. A despot who can do with his people what he wants, which has certain logic. No-one wants to be suppressed, certainly not by a Tiran, with as a result that he as ruler is not in a grudging position. Who thinks of rebellion wants to fight him what means that he will be defeated sooner or later. Even in eternal youth there will be a moment that someone sends him to Safedestiny which guarantees circulation on behalf of the people who don’t care less who tyrannizes them. Cogitating he looks at the bend backs.
- ‘If I rise will you do the same?’ The girls nod hardly visible, their forehead against the road pebbles.
And indeed; as soon as he rises the crowd follows. How they know escapes him. With their heads on the ground it is impossible for them to see his move and yet both women, which seem to be his personal assistances, rise after which the others do the same slowly and respectful. 

Is het een spel waarin hij de zwakke plekken moet ontdekken om uit deze muizenval te breken?  Voorlopig weigert hij te geloven dat het voor eeuwig is, of toch zolang niemand hem verslaat. In gedachten neemt hij plaats op een grote kei die aan deze kant de straatweg afzomen en zonder dat het tot hem doordringt werpen de meisjes zich in het stof terwijl de menigte hun voorbeeld volgt.
Plotseling realiseert hij het zich en staart verbaasd naar de zee gekromde ruggen.
- ‘Sta op! Jullie zijn toch geen slaven!’
- ‘Dat zijn we wel, Heer’; piepen de meisjes geschrokken terwijl de menigte mompelend haar instemming betuigt. Eerst is Tork te verbaasd, dan daagt het.
Ongewild belandde hij in een situatie die hem tot alleenheerser kroonde. Een despoot die met het volk doet wat hij wil, waar een zekere logica achter schuilt. Niemand wil worden onderdrukt, zeker niet door een tiran, met als resultaat dat hij als heerser in een niet te benijden positie zit. Wie aan opstand denkt zal hem willen bevechten zodat hij vroeg of laat wordt verslagen. Al beschikt hij over eeuwige jeugd, er komt een moment dat iemand hem naar Nageborchte stuurt waardoor roulatie gewaarborgd blijft ten koste van de bevolking voor wie het weinig uitmaakt door wie het wordt getiranniseerd. Peinzend kijkt hij naar de zee gekromde ruggen.
- ‘Als ik ga staan, doen jullie dat dan ook?’ De meisjes knikken nauwelijks zichtbaar, hun voorhoofd tegen de straatstenen.
En inderdaad. Zodra hij opstaat komt de menigte overeind. Hoe ze het weten ontgaat hem. Met de hoofden tegen de grond kunnen ze zijn beweging onmogelijk zien en toch verrijzen eerst beide vrouwen welke zijn persoonlijke secondanten blijken, waarna ook de rest langzaam eerbiedig gaat staan. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten