vrijdag 14 september 2012

WANDERBACH page 116


- ‘Do you take me?’
- ‘Of course. You can’t go back!’ She laughs nervous.
Tork collects his gear. If they can’t sleep they better move on.
He looks at her bare legs that have suffered during the fast run through the high sharp grass: blotted by numerous little wounds of which some are red swollen. Tork searches in his rucksack and digs up a legging which he always brings as precaution against cold nights; plus a flannel shirt with long sleeves.
- ‘Take off your dress. We can’t go on like this’ and bends to nurse the wounds.
Thinking he looks at her bare feet and educes a pair of camelhair socks. ‘Put these on’ after which he strips wide tapes of bark from the surrounding stems that he chews to roll it slick round her feet. Over this a pair of extra socks to hold the improvised soles.
- ‘And? Get up. How does it feel?’
- ‘Like I wear booths’ she grins.
- ‘For the moment it’s okay.’ He gives her a rope to tie up the legging.
Barg watched all the time and jumps up as soon as Tork hoists the rucksack around his shoulders, and hops fawning down towards the grass covered plain.
After about two hours they reach the Path of the Gods where they rest and chew capsules after which they move on further south.
The journey is tiresome; more than before he reached the town; probably the emotions or otherwise a shortcoming of rest. 

- ‘Neemt u mij mee?’
- ‘Natuurlijk. Je kunt niet terug, en stop alsjeblieft met dat u! Ik ben geen heerser meer!’ Ze lacht nerveus.
Tork haalt gelaten de schouders op en verzamelt de uitrusting. Als ze toch niet kunnen slapen kunnen ze beter verder trekken.
Hij monstert haar blote benen die hebben geleden tijdens de snelle vlucht door het hoge scherpe gras: ontsierd door talrijke wondjes waarvan sommige rood zijn gezwollen. Tork duikt in de rugzak en diept de leggin op die hij als voorzorg tegen koude nachten altijd bij zich heeft. Nog een flanellen shirt met lange mouwen.
- ‘Trek je jurk uit. Zo kun je niet verder’ en bukt om de wondjes te verzorgen.
Hij kijkt nadenkend naar haar blote voeten en haalt een paar kameelharen sokken tevoorschijn. ‘Trek deze aan’ waarna hij met het mes brede stroken bast van de omringende stammetjes stript dat hij kauwt om het soepel rond haar voeten te wikkelen. Daarover een extra paar sokken om de geïmproviseerde zolen op hun plaats te houden.
- ‘En? Ga staan. Hoe voelt het?’
- ‘Net of ik laarsjes draag’ grinnikt ze.
- ‘Voorlopig kan het ermee door.’ Hij geeft haar een touw om de leggin op te houden.
Barg keek al die tijd toe en springt overeind zodra Tork de rugzak rond de schouders hijst, en huppelt kwispelend omlaag naar de met gras begroeide steppe.
Na een kleine twee uur bereiken ze het Godenpad waar ze rusten en capsules kauwen waarna ze verder zuidwaarts trekken.
De tocht is vermoeiend. Vermoeiender dan vóórdat hij de stad bereikte. Wellicht de emoties of anders het tekort aan rust.
  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten