maandag 3 september 2012

witte pauwen / white peacocks


29 juni / june 1987

Waar eens de witte pauwen
drommen, klinkt nu het carillon
van bassen die resoneren,
dissonanten houwen
uit een stukgeslagen ideaal
Vol barsten en scheuren
van eens, maar nooit weer
Maar komt toch ooit één keer
weer terug, dat jeugdverhaal
blijft blij knipogend voor je staan
Pas dan besef je
dat idealen toch niet vergaan
Ze blijven, niet als zijn,
maar ach wat geeft het:
alleen dat blijven is al fijn

De herinnering eraan
is wat ik nooit heb weggedaan



Where ones the white peacocks
droves, now sounds the carillon
of basses that echo,
beat discords
from a broken ideal
Full of bursts and cracks
of ones, but never more
But yet returns once ever again
back, that youth story
stops in front of you merrily blinking
First then you realize
that ideals don’t perish anyhow
They stay, not as being,
but hell, who cares:
just staying is alright

The memory of it
is what I never dispensed with

Geen opmerkingen:

Een reactie posten