WANDERBACH page 157

The duchess enjoys the jealous looks while she dances with the host as if she owns him and rubs her soft body against his. Tork sighs because he knows what follows. After the dance, during which she leaves her fragrance brand like a cat to have other ladies think twice, she lets him free and will reclaim him only as soon as she wants to return to her suite. Not that they have an affair, even if most guests are convinced of it in the mean time.

After the dance he takes leave with a short curtsy. She smiles complaisant. Except some platitudes they didn’t speak. Not more then a small affliction to let his past friend rest in peace and the duchess knows, but it seems that she plays her roll with even more vivacity just because of that.

After the opening dance the floor becomes crowded. The orchestra is relieved and up tempos. Tork watches amused. Hopefully he doesn’t have to dance anymore tonight but mostly his freedom is confined; and yet this is better then making the journey alone, he thinks when a firm lady with red apple cheeks gives notice. She is the wife of the governor, the governess like she calls herself jocular. Tork is fond of her, this woman of the countryside that never denies her origin, why the duchess calls her “that up cased farmers bitch”.

He offers his arm cheerful but the woman shakes her head. ‘I’m not begging for a dance’, she conspiratorially whispers. ‘I want to protect you. You don’t like dancing, isn’t it?’

- ‘Not like is too much. The obligation disturbs me. It’s all so little spontaneous and according to protocol. That I don’t like. In fact I’m just an ordinary guy yet this ship is mine. You will understand. We don’t differ that much.’ The woman smiles.

- ‘You are a strange chap, Tork. Do you really have an affair with the duchess?’ 

De hertogin geniet van de jaloerse blikken terwijl zij met de gastheer danst alsof hij haar eigendom is wrijft ze haar zachte lichaam tegen hem aan. Tork zucht want hij kent het vervolg. Na de dans, waarbij ze als een kat haar geurmerk achterlaat en andere dames zich wel drie maal bedenken, laat ze hem vrij en zal hem pas opeisen zodra ze terug naar haar suite wil. Niet dat er iets tussen hen is, al zijn de meeste gasten daar inmiddels van overtuigd.

Na de dans neemt hij met een lichte buiging afscheid. Ze glimlacht minzaam. Behalve wat gemeenplaatsen wisselden ze geen woord. Niet meer dan een lichte beproeving om zijn overleden vriend in vrede te laten rusten en de hertogin weet, maar het lijkt of ze haar rol juist daarom met nog meer verve speelt.

Na de openingsdans stroomt de vloer vol. Het orkest herademt en verhoogt het tempo. Tork kijkt geamuseerd toe. Hopelijk hoeft hij vanavond niet meer te dansen maar meestal duurt de vrijheid niet lang. En toch is het beter dan alleen de overtocht maken, denkt hij nog, wanneer een struise dame met rode appelwangen zich aandient. Ze is de vrouw van de gouverneur, de gouvernante zoals ze zelf guitig zegt. Tork mag haar wel, deze vrouw van het boeren platteland die haar afkomst nooit verloochent, waarom de hertogin haar “die omhoog gevallen boerentrut” noemt.

Hij biedt joviaal een arm maar de vrouw schudt haar hoofd. ‘Ik kom niet om een dans bedelen’, fluistert ze samenzweerderig. ‘Ik wil u juist behoeden. U houdt eigenlijk niet van dansen, nietwaar?’

- ‘Och, niet van houden is wat veel. De verplichting stoort mij. Het is allemaal weinig spontaan en volgens protocol. Daar hou ik niet van. Eigenlijk ben ik maar een gewone jongen al is dit schip van mij. U begrijpt dat wel. Wij verschillen niet zoveel.’ De vrouw glimlacht.

- ‘U bent een vreemde snuiter, Tork. Heeft u werkelijk een affaire met de hertogin?’