WANDERBACH page 158

- ‘She believes we do’, he smiles.

- ‘And you?’

- ‘I? How shall I say? I feel liable.’ She nods.

- ‘You should marry a nice young girl. That will free you of such obligations so you can do what you want.’ Tork laughs.

- ‘Marry, I? Believe me: more free then this I can’t become. The duchess? Well; she doesn’t take that much time that it irritates or disturbs. After this journey I discharge myself of all duties and will do what I like most.’

- ‘Which is?’

- ‘Another expedition, together with the dog. Without servants, just Barg and me through no man’s land under a starry sky, with nothing but a small tent as shelter.’

- ‘That must be wonderful’; the woman fancies and stares silent in the front. ‘Without obligations; you have the richest life of us all.’ Suddenly she looks at him.

- ‘Yet I want to introduce you to someone. I met her by accident today. She is young, beautiful, sweet but above all: modest.’ She takes Tork to a corner of the ballroom where it is as dusk as Barg meant. With her back against the wall stands a young woman in a short white dress on bare feet. The blond curly head shyly bend.

- ‘Gabi!’, Tork cries surprised. The girl lifts her head timid.

- ‘Do you know me, Lord?’

- ‘Yes, I…I, I don’t know. Do we know each other? Your name is Gabi, isn’t it?’ She nods.

- ‘Don’t you know me then?’ She shakes her head desperate. Tork falls prey to confusion. 

- ‘Zij vindt van wel’, glimlacht hij.

- ‘En u?’

- ‘Ik? Hoe zal ik het zeggen. Ik voel me verplicht.’ Ze knikt.

- ‘U zou met een leuke jonge meid moeten trouwen. Dat ontslaat u van dergelijke verplichtingen en bent u vrij te doen wat u wilt.’ Tork lacht.

- ‘Trouwen? Ik? Geloof me: vrijer dan nu kan ik niet worden. De hertogin? Ach. Ze neemt niet zoveel tijd dat het irriteert of verontrust. Na deze reis ontsla ik mezelf van elke verplichting en doe weer wat mij het liefste is.’

- ‘En dat is?’

- ‘Een volgende expeditie. Samen met de hond. Geen bedienden, alleen Barg en ik door niemandsland onder een sterrenhemel, met niets dan een kleine tent als beschutting.’

- ‘Dat moet verrukkelijk zijn’, mijmert de vrouw en staart stil voor zich uit. ‘Zonder verplichtingen. U heeft het rijkste leven van ons allemaal.’ Plotseling kijkt ze hem aan.

- ‘Toch wil ik u aan iemand voorstellen. Ik kwam haar vandaag toevallig tegen. Ze is jong, mooi, lief maar bovenal: bescheiden.’ Ze neemt Tork mee naar een hoek van de ballroom waar het zo schemerig is als Barg bedoelde. Met de rug tegen de muur staat een jonge vrouw in een kort wit jurkje op blote voeten. De blonde krullenkop verlegen gebogen.

- ‘Gabi!’, roept Tork verrast. Het meisje tilt schuchter haar hoofd op.

- ‘Kent u mij, Heer?’

- ‘Ja, ik…ik, ik weet niet. Kennen wij elkaar? Je heet toch Gabi, niet?’ Ze knikt.

- ‘Ken jij mij dan niet?’ Ze schudt vertwijfeld haar hoofd. Tork is ten prooi aan verwarring.