woensdag 19 december 2012

WANDERBACH page 206


- ‘Perhaps that’s true,’ is Torks’ opinion, but no-one notices him and the quarreling discussion goes on. ‘Idiots,’ he grumbles while he dives under the table.
He finishes between the legs of a beardy old man and bumps his head in his loin. The God does not react, doesn’t even interrupt his move to bring a large beaker to his lips.
Tork automatically excuses himself. He could have left it as well.
A bit further three women are in conversation. Maybe he has more success with them. One of the ladies leans with her back against the table. The other two stand side by side straight in front of her. Tork brutally moves between them. The Goddesses give in so naturally that it seems that they move up a little just to change their position, and the one with her back against the table looks right through him.
- ‘He!’ Tork shouts loud and deliberate in the ear left. The Goddess chats merrily further. A human would be certainly deaf for minutes, but she doesn’t even have seemed to hear it.
Slowly Tork becomes frustrated. What else can he think off? Something that will shock them! But what will shock a Goddess? Perhaps something in their conversation on which he can react without shouting but that has such an impact that they have to notice.
He listens to their conversation, lays his arms at both sides around round hips without the Goddesses reacting.
- ‘I have to visit the second ledge necessarily.’
- ‘The last time they didn’t even let you pass.’
The one who spoke first moans pitiful. ‘I know, Diana, but I am his wife. It is not up to Zeus; don’t I have the right to visit him?’ Both others nod. 

- ‘Misschien is dat wel waar,’ vindt Tork, maar niemand neemt notitie en de ruziënde discussie dreint verder. ‘Idioten,’ gromt hij terwijl hij onder de tafel doorduikt.
Hij komt terecht tussen de benen van een baardig heerschap en stoot zijn hoofd in zijn kruis. De God reageert niet, onderbreekt zelfs de handeling niet waarmee hij een grote beker naar zijn lippen brengt.
Tork excuseert zich automatisch. Hij had het net zo goed kunnen laten.
Even verderop zijn drie vrouwen in gesprek. Misschien heeft hij bij hen meer succes. Een van de dames leunt met de rug tegen de tafel. Beide anderen staan zij aan zij recht tegenover haar. Tork wringt zich er brutaal tussen. De Godinnen wijken zo natuurlijk dat het lijkt of ze zich alleen verplaatsen om een andere houding aan te nemen, en zij met haar rug tegen de tafel kijkt dwars door hem heen.
- ‘Hè!’ brult Tork, en toetert daarbij opzettelijk in het oor links van hem. De Godin babbelt vrolijk verder. Een mens zou zeker enkele tellen doof zijn, maar zij lijkt het niet te hebben gehoord.
Langzamerhand raakt Tork gefrustreerd. Wat kan hij nóg verzinnen? Iets dat hen schokt! Maar wat kan hij als mens bedenken dat een Godin shockeert? Misschien iets in hun conversatie waarop hij zonder schreeuwen reageert maar zo’n impact heeft dat ze hem moéten opmerken.
Hij luistert naar het gesprek, legt zijn armen aan weerszijden rond ronde heupen zonder dat de Godinnen reageren.
- ‘Ik moet nodig de tweede richel bezoeken.’
- ‘De laatste keer lieten ze je niet eens passeren.’
De eerste spreekster zucht medelijdend. ‘Ik weet het, Diana, maar ik ben zijn echtgenote. Het ligt niet aan Zeus want ik heb toch het recht hem te bezoeken?’ Beide anderen knikken meelevend. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten