“Waarom zijn dingen zoals ze zijn?” vroeg ik me hardop af, en keek naar Legolas. “Kennen jullie deze problemen ook?”
Legolas schudde zijn hoofd. “De wereld van mensen en elfen zijn niet te vergelijken. Wij kennen geen hoger of lager in rang. Onze samenleving is opgebouwd in lagen, waarbij iedere laag zijn eigen taken kent. We hebben zelfs geen woord voor bezit. Het bestaat bij ons niet. Alles wat er is kan worden gebruikt…”
“Het paradijs”, meesmuilde ik.
“Noem het liever een harmonie waarin iedereen zich bewust is van de onderlinge afhankelijkheid.
Als soort zijn wij jonger dan de mensheid en veel minder in getal. We tellen rond de miljoen individuen op eenzelfde beschikbare oppervlakte als de mensenwereld. Dat komt omdat wij weliswaar veel ouder worden, maar maar heel sporadisch nieuwe aanwas kweken. Wanneer bij ons iemand vertrekt wordt diegene niet veel later opgevolgd door een nieuw exemplaar.” Legolas schudde zijn hoofd. “Mensentaal is erg ontoereikend en vooral gebaseerd op onderlinge handel en het genereren van winst. Daarom klinkt het allemaal nogal banaal wat ik zeg, maar zo is het niet.”
“Waaraan sterven jullie dan?”
“Wij kennen ziekten, en hoewel wij zelf geen vlees eten, kent onze wereld wel carnivoren waaraan ook af en toe een van ons ten prooi valt. Verder bezitten wij natuurlijk niet het eeuwige leven, het verouderingsproces gaat alleen veel trager. Ikzelf ben in jullie tijd gemeten nu zo’n achthonderd jaar oud en ongeveer op de helft van mijn leven. In vergelijk tot een mens zou ik nu rond de veertig moeten zijn, iets jonger denk ik.”
“Waarom is het in elke wereld anders? Ik bedoel, de mens doet zijn best om almaar ouder te worden, terwijl er blijkbaar andere werelden zijn waar dat heel gewoon is.”
“Dat geldt ook voor je eigen wereld. Er zijn dieren en planten die veel ouder worden dan jullie. Dat de mens zo beperkt is in tijd is maar goed ook. Met de aantallen die jullie produceren moet de afval aan de andere kant ook enorm zijn. Je zou elkaar dooddrukken als dat niet zo was en als soort verdwijnen dankzij je eigen overproductie.”
Ik keek met grote ogen naar de elf. “Je bedoelt…”
“Dat jullie hoge sterftegraad door oorlog, geweld, verkeersslachtoffers, en ga zo maar door, noodzakelijk is om niet allemaal om te komen in jullie drang naar vermenigvuldiging. Het is gewoon een kwestie van rekenen, en zelfs nu, ondanks jullie hoge sterftegraad, lopen jullie het risico om de grens van het maximale te overschrijden en daarmee jezelf als soort de das om te doen. Bovendien is het evenwicht zoek. Jullie expansie heeft er al voor gezorgd dat allerlei andere levensvormen in de verdrukking komen of al verdwenen zijn met op termijn funeste gevolgen voor het totale systeem. De ene schakel trekt de andere mee in de keten van vernietiging die jullie in gang hebben gezet.
Dat alles is de schuld van jullie honger naar bezit. De mens als soort is twee miljoen jaar oud en het grootste deel van die lange tijd leefden er meerdere mensensoorten naast elkaar. Het is pas met de komst van de Sapiens dat het evenwicht werd verstoord, en er om te beginnen soorten verdwenen. Dat was nog beheersbaar zolang jullie aantallen niet werkelijk toenamen. Dat is iets van de laatste tienduizend jaar toen jullie bedachten dat je de wereld in stukjes kon verdelen die je dan ‘van mij’ kon noemen. Met de intrede van bezit nam gaandeweg de expansie toe. Ik schets het nu in het kort, maar jullie toename kwadrateerde: twee werd vier, vier werd acht, enzovoorts. Zeker toen er nog wat ontdekkingen aan werden toegevoegd zoals een verbeterde hygiëne en ziektebestrijding. Wat jullie zagen als een stabiel evenwicht voor de eigen soort bracht al het andere uit balans, maar wie maalde daarom? Tot jullie er nu langzaam maar zeker achter beginnen te komen dat er grenzen zijn aan de groei. Wat dan weer verklaart waarom er niet werkelijk wordt opgetreden tegen het vallen van slachtoffers wereldwijd. Die uitdunning is noodzakelijk om het gerief van de bevoorrechten zolang mogelijk in stand te houden. Jullie zijn gewoon met teveel”, besloot Legolas zijn betoog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten