Het proberen op zichzelf was geen probleem al maakten we niet echt vorderingen, maar het was snel geweten binnen de gemeenschap dat ik een man was die het niet met tegenzin deed en zelfs buiten de cycli van haar die ik tot mijn partner had gedwongen. Stof voor onvrede en gemor al kwam er nog geen openlijke revolte van omdat Bragg zich niet beklaagde.
Ook zij werd vreemd bekeken, vooral door de vrouwen die niet begrepen hoe ze mij kon toelaten buiten de afgebakende zone. “Je breekt met de traditie! Dit wordt onze ondergang!” waren opmerkingen waar ze niet op inging omdat zijzelf inmiddels werd opgevreten door een knagend verdriet. De angst om te falen bracht haar in een stemming die sowieso dodelijk was voor het slagen van onze missie. Zelfs strelen werd een verplichting met al snel de werktuigelijke dood in de pot.
“Zo werkt het niet”, zuchtte ik en Bragg beaamde.
“Hoe kan dat?” vroeg ze. “Waarom bij jullie wel en bij ons niet?” Ik haalde de schouders op, want ik had evenmin een verklaring behalve de waarheid die ik niet kon gebruiken. Maar dan nog: er leken geen verschillen te zijn en toch waren drossen blijkbaar niet in staat om seksuele prikkels te genereren op een manier die voor mensen dagelijks en heel gewoon is. Hoe moest ik nu te werk gaan als het onmogelijk bleek de verschillende clans op een natuurlijke manier met elkaar te versmelten? Het was wel duidelijk dat ze zouden volharden met mannetjes die onwillig waren zich te vermenigvuldigen. Hoe kon het zijn dat ze niet al lang door inteelt waren weggevaagd? Integendeel: ze wisten uiteindelijk een hogere technologische beschaving te bereiken dan mensen tot hiertoe hadden bewezen om zich daarmee in het verderf te storten, alsof het voorbestemd was en onverbrekelijk. Kon het zijn dat deze soort er was om in de tredmolen van opgang en ondergang hun rondjes te draaien, dat niets of niemand bij machte was dit patroon te doorbreken, dat juist dat hun reden van bestaan was? Ik begon het steeds meer te geloven en besloot het er met beide tovenaars over te hebben omdat ik echt geen andere weg zag om het drossenritme te doorbreken.
De hiërarchie was zo strikt en gekoppeld aan de leider omdat hij zich als het ware opofferde aan het voortbestaan van de soort. Als hij zijn zin deed zouden er al heel snel geen jongen meer worden geboren en zouden de clans na een generatie uitgestorven zijn. Het ging dus om het voortbestaan, maar waarom?
Niet voor een veilige oude dag want die bereikten drossen niet. Niet in dit stadium althans. Ook niet omdat vele handen de dagelijkse beslommeringen verlichtten, want als regel betekende jongen meer monden om te vullen dat veeleer een negatief effect op de gemeenschap had dan de bijdragen die zij leverden wanneer ze eenmaal oud genoeg waren, wat dan weer een wisseling van de wacht betekende al was er sprake van een zekere overlap.
WAT WAS VERDOMME DE REDEN VAN HUN BESTAAN? Zoveel meer ik erover dacht zoveel meer raakte ik vertwijfeld. Het kwam mij voor als een zinloos experiment en waarom moest er eigenlijk worden geëxperimenteerd? De tovenaars hoefden niet bang te zijn voor uitsterven: de cyclus bewees het. Na elke neergang resteerde genoeg materiaal om opnieuw te beginnen, de lange ladder van de evolutie naar een euforisch technische hoogte die vervolgens in elkaar stortte omdat…, en ineens zag ik het. De techniek, hun wetenschap, werd onbeheersbaar en oversteeg de maximale capaciteit van waartoe drossen in staat waren. Het groeide hen boven het hoofd, nam het over, zonder in staat te zijn los van haar makers te functioneren wat tenslotte wel tot een val moest leiden. Niet alleen van de hoogtechnologische cultuur, maar ook van haar makers die niet meer bij machte waren te existeren los van hetgeen ze hadden bedacht en dat bedoelt was om het leven te vergemakkelijken en te veraangenamen maar zo op zichzelf was komen te staan dat het geen cultuur meer was maar een technische natuur die uit zichzelf groeide met een aanwas die structuur had zolang de drossen haar beheersten en haar onderhielden, maar die uitmondde in wildgroei van parasitaire vindingen die tenslotte alles verstikten waarom de neergang onvermijdelijk werd. Hun experiment was het experiment dat zichzelf om zeep bracht en dat verklaarde ook hun selectieve manier van voortplanting…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten