maandag 31 juli 2017

the caves are closed

The part of the hill above is still not open for public, but I walked it anyway. Coming down I saw that they are closing the fire caves. No one will be able to enter in future. Coming back over Biesland I found a surprise: a Scarce Swallowtail eating on a sunflower. I managed to take 2 pics before it flew away. The pics are made between Wolder (NL), Kanne (B), Mt St Peter and Biesland (Maastricht - NL) with a Panasonic Lumix DMC-TZ80 compact camera.

click pic to enlarge

hartbladige zonnebloem - leopard's bane, Wolder field (NL)


weidechampignon - field mushroom, Cannerberg hill (NL)

grijze worteluil - light feathered rustic, Cannerberg hill (NL)

bruin blauwtje - brown argus, Cannerberg hill (NL)

knobbelzwaan met jong - adult and young mute swan, Jeker river (NL)


echte heemst - marsh mallow, Biesland (NL)

icarusblauwtje - common blue, Biesland (NL)

koningspage op zonnebloem - scarce swallowtail on sunflower, Biesland (NL)


grote centaurie - greater knapweed, Louwberg hill (NL)

vedermot op huislook - plume moth on houseleeks, Louwberg hill (NL)

gehakkelde aurelia op sleedoorn - comma on blackthorn, Louwberg hill (NL)

gladde kogelzwam en zwarte wegmieren - hypoxylon fuscus and black garden ants, Louwberg hill (NL)

viltige ganzerik - cinquefoil, Louwberg hill (NL)

weidechampignon - field mushroom, Cannerberg hill (NL)

bruin zandoogje op akkermelkdistel - meadow brown on field milk thistle, Cannerberg hill (NL)

stokroos - hollyhock, Cannerberg hill (NL)

bruine rat, groene vleesvliegen en een wesp - brown rat, green bottle flies and a wasp, Wolder field (NL)

zwarte kraaien en ekster - carrion crows and magpie, Vroenhoven field (B)


Merlijn - link

“De sams…” Legolas staarde in de verte. “Ik heb over hen gehoord maar contact tussen ons is er niet, geloof ik.”
“Waarom geloof je dat?” wilde Merlijn weten.
“Omdat…, ik weet niet. Er staat me zoiets bij. Ze komen ook nooit ter sprake, dat soort dingen…”
“Zou iemand er meer over kunnen vertellen?”
“De dwergen. Hun kennis is ouder dan de onze. Dat wil zeggen: ze gaat verder terug en het wordt beter bijgehouden.”
Legolas reisde met ons mee en stelde hier en daar enkele vragen totdat we werden doorverwezen naar een heel oude dwerg die in een van de onderaardse gangen zijn pijp rookte. Hij zat op een grote steen voor een van de slaapzalen. Werken deed hij niet meer. Het was zijn recht om zijn oude dagen zo te slijten zoals hij dat verkoos en hij verlangde niet meer, maar een praatje, zeker met vreemdelingen was hem meer dan welkom.
“Ja, ja, de sams”, gniffelde hij, “een lastig volkje. Hebben jullie het met hen aan de stok?” Merlijn knikte. “Dan kijk maar uit!” Hij trok aan het stenen pijpje, “ze kunnen verrekte lastig zijn.”
“Wat weet u van hen?” vroeg Legolas.
“Tja, laat me eens denken… Het is lang geleden”, mummelde hij, “en hierboven”, hij wees op zijn hoofd, “gaat het allemaal niet meer zo snel.”
“Neem gerust de tijd”, suste Merlijn, “maar probeer u zoveel te herinneren als u kunt.”
“Tja, eigenlijk niet zoveel. Ikzelf heb nooit contact met hen gehad, zie je…” Ik voelde mijn teleurstelling groeien. “Ik heb het van horen zeggen want het was nog voor mijn tijd. Zolang geleden al. Ze waren vervelend, dat weet ik wel. Ik geloof dat ze ons zelfs bedreigden. Het lef”, sprak hij verontwaardigd. “De dwergen bedreigen. Ze wisten blijkbaar niet wat ze zich op hun nek haalden. Boze dwergen zijn niet te onderschatten, dus maak ons maar niet boos!” Zijn ogen fonkelden. Hij keek mij woedend aan alsof het allemaal mijn schuld was.
“Waarmee bedreigden ze jullie?” vroeg ik belangstellend.
“Wat? Oh ja. Met uitroeiing natuurlijk. Het is met bedreigingen altijd hetzelfde. Waarom, daar ben ik in mijn lange leven nooit achtergekomen maar het draait altijd rond uitroeiing. Maakt niet uit wat. Ze maken je handel kapot, zorgen dat je niet meer kunt werken, of nemen zelfs je leven. Zo gaat dat”, zuchtte hij.
“En de sams?” drong ik aan.
“Zij wilden ons leven”, reageerde hij wrevelig. “Mij niet opjagen, jongeman. Dat maakt de herinneringen alleen maar vager”, sprak hij vermanend. “Jonge mensen hebben altijd haast. Dat leer je wel af.” Hij keek me aan. “Dat komt met de jaren en het mag je nu toeschijnen dat jouw leven altijd zo zal zijn maar dat is niet zo: het vertraagt en versnelt tegelijk”, sprak hij raadselachtig.
Plotseling rechtte hij zijn krom gewerkte rug. “De sams zijn vuilakken!” Hij sprak met stemverheffing. “Ik weet het weer. Ze wilden onze methoden van metaalbewerking… of nee, ze wilden die kapotmaken. Ze hadden het zelfs al voor elkaar dat er enkelen van hun vermomd als ons onder ons waren.” We spitsten de oren. “En toen, toen hebben wij de link met hen verbroken.”
“Dat kan toch niet”, reageerde Merlijn beduusd, “weet u dat zeker?”
“Als ik iets zeg dan is dat zo!’ De dwerg wond zich op. “Twijfel je aan mijn waarheid, snotneus?”
“Dat niet”, glimlachte de tovenaar, “maar hoe kan de link worden verbroken? Dat kan alleen wanneer beide partijen het willen. Het gaat niet eenzijdig.”
De dwerg lachte. “Ik zie dat je er wel iets vanaf weet want dat klopt. Je kunt de link niet zomaar verbreken. Zij moesten het ook willen en dus opende wij de link, lokten wat trollen die de sams al snel heel vervelend vonden. Toen een peloton of wat van die moordenaars er huis hadden gehouden hoefden de sams niet meer. Een koekje van eigen deeg, dat lustten ze niet en van beiden kanten werd de link gesloten en die blijft ook dicht”, verklaarde de dwerg ferm, “want om het opnieuw te openen zijn er ook twee nodig, en wij willen beslist niet!”

We keken elkaar aan. De link sluiten, maar hoe kregen we de sams zo ver om dat te doen?

zondag 30 juli 2017

Merlijn - buiten

“We moeten zien uit te vinden wat hun plannen op termijn zijn”, meende Perm. “Het is lastig werken als je niet weet waar je vanuit moet gaan.”
Merlijn knikte. “De vraag is hoe?”
“Kun je niet iets of iemand naar die sams sturen? Ook een spion”, opperde ik vanuit de achtergrond waar ik het niet kon laten me met de impasse te bemoeien.
Merlijn wenkte en ondanks de misprijzende blikken van Hanomag schoof ik toch in de kring tussen Merlijn en Felis.
“Sams herkennen ons en mensen in het algemeen onmiddellijk, dus dat gaat niet”, legde Podmos uit. “Ooit, in een ver verleden ging een wachter erheen. Hij keerde nooit terug.”
“En anderen? Zijn er geen andere parallellen die contact met de sams hebben?” 
Hanomag keek almaar bozer, maar dat interesseerde mij al niet meer. Iedereen dacht na, daar ging het om, maar niemand wist en dat was een nieuwe domper, maar niemand wist ook of er geen contacten met anderen waren.
Het was een weinig waarschijnlijke optie met wat de vergadering van hen wist. Een op zichzelf teruggeworpen volk dat het in elk geval als zijn levenstaak zag de mensheid een loer te draaien, misschien wel te vernietigen als het even lukte. Het was niet aan te nemen dat ze vriendschap of andere betrekkingen onderhielden met om het even wie, maar eigenlijk wisten de wachters bitter weinig van deze aartsvijand wat op zichzelf opmerkelijk en verwonderlijk was.
“Hoe komt dat?” wilde ik weten.
Podmos haalde de schouders op. “Het is lastig informatie verzamelen van een volk dat je bij de minste poging de strot afbijt.”
“Maar het is niet zeker dat het voor alle parallelle volken geldt?”
Merlijn schudde zijn hoofd. “Dat is waar, en hij heeft een punt. Zonder informatie komen we nergens. We moeten onze contacten peilen om te horen wat zij van en over de sams weten. We zullen bezoeken moeten brengen aan alle wachters van elke parallelle wereld en elk brokje informatie vergaren dat kan worden gevonden. Met al die brokjes samen krijgen we misschien een beeld dat ons de weg wijst naar hoe we moeten handelen.”
Hij keek de kring rond en de anderen knikten, ook Hanomag die toch al iets minder kwaad keek.
“Aan de slag dan”, hernam Merlijn, “want we weten zelfs niet hoeveel tijd we hebben.” Hij wenkte mij en voor ik het goed en wel besefte waren we terug in zijn hut, samen aan zijn wrakke tafel.
“Jij gaat met mij mee. Je hebt nog niet genoeg ervaring om je alleen op pad te sturen, maar je hebt in elk geval ons denken al in een richting gestuurd die misschien wat oplevert. Het is goed om te weten wat anderen van de sams denken en welke informatie zij over hen hebben. Of daarin ook de oplossing ligt zullen we wel ondervinden. Laten we maar gaan. Wat denk je ervan om maar bij de elfen te beginnen?”

Ik knikte.

zaterdag 29 juli 2017

Summer mushrooms

click pic to enlarge

icarusblauwtje - common blue, Cannerberg hill (NL)



zadelzwam - dryad's saddle, Biesland (NL)

bruin blauwtje op klaver - brown argus on clover, Jeker valley (NL)





bruin zandoogje op duizendblad - meadow brown on yarrow, Poppelmonde valley (NL)


bruin zandoogje op wilde marjolein - meadow brown on oregano, Poppelmonde valley (NL)


gehakkelde aurelia op wilde marjolein - comma on oregano, Poppelmonde valley (NL)

Caestert plateau (B)

eikhaas - hen of the woods, Caestert plateau (B)

trechteroesterzwam - pleurotis cornucopiae, Caestert plateau (B)


scherpe schelpzwam - panellus stipticus, Caestert plateau (B)

kale bosmieren op speerdistel - red wood ants on spear thistle, Caestert plateau (B)

reuzenbovist - giant puffball, Caestert plateau (B)

gehakkelde aurelia - comma, Kanne (B)

klein koolwitje op koninginnekruid - small white on hemp-agrimony, Albert canal Kanne (B)

spaanse vlag op koninginnekruid - jersey tiger on hemp-agrimony, Albert canal Kanne (B)

nijlgans familie - egyptian goose family, Albert canal Kanne (B)


icarusblauwtje - common blue, Albert canal Vroenhoven (B)

vrijdag 28 juli 2017

Merlijn - wachters

De andere wachters waren er al toen Merlijn en ik met Podmos arriveerden. In totaal vijf en nu leerde ik ook de andere drie kennen. 
Hanomag de gebochelde met een kaal hoofd en een lange vlassige baard keek verstoord omdat Merlijn mij had meegebracht. Hij was het niet eens met mijn aanwezigheid, wees mij een plaats buiten de kring van tovenaars, maar dempte zijn stem niet zodat ik toch in staat was om het beraad te volgen.
Ook onder elkaar spraken ze Frans wat ik met Merlijn al zo gewoon was dat het inmiddels als een natuurlijke communicatie voor mij aanvoelde. Ik dacht, droomde zelfs in het Frans wat het teken is dat je de taal waarlijk meester bent.
Van Hanomag was duidelijk dat hij van Aziatische origine was zoals Perm ook zijn afkomst onmogelijk kon loochenen. Hij was een grote onbehaarde zwarte man met armen die de indruk wekten dat ze een volwassen boom konden verpulveren.
Waar Felis oorsprong lag was minder duidelijk. De Zuidzee eilanden, Caraïben, Hawaii? Hij was een klein kereltje, donker van uiterlijk maar onbestemd met een lange kroezige haardos en dito ringbaard.
Het gebrek aan vrouwen viel me op en ik kon niet laten er een opmerking over te maken waarop Hanomag zijn boze blik op mij richtte, Perm bulderend begon te lachen en Felis, wat beschaamd leek het, voor zich uit staarde. Podmos zweeg maar Merlijn glimlachte fijntjes. “Het is nu eenmaal zo”, sprak hij. “Geen wachter wordt geweerd om zijn of haar geslacht maar momenteel is er geen vrouw tussen de mensen met zulk een taak.”
“Ze zijn er wel geweest?” vroeg ik.
“Zeker, en heel bekwaam. We zouden de raad en kunde van ene Maris nu goed kunnen gebruiken maar helaas is ze niet meer onder ons. Zelfs wachters sterven, uiteindelijk.”
Ik luisterde naar de inventarisatie van het sams-probleem dat nog in de kinderschoenen stond. Sams leken niet op mensen maar eigenlijk wist niemand hoe zij er precies en in oorspronkelijke staat uitzagen. Het waren meesters van de vermomming en daarmee in staat om elk gewenst uiterlijk aan te nemen wat identificatie bijna onmogelijk maakte. Toch had Podmos er een paar kunnen lokaliseren.
Een was als hond bij een vooraanstaand ambassadeur binnen geglipt. Een ander was dienstmeisje bij een koning van een klein land die politiek gezien niets meer te vertellen had. Weer een ander floot een vrolijk deuntje als kanarie in een gouden kooitje. Nu nog waren het allemaal ondergeschikte posities waar ze niet onmiddellijk kwaad konden maar het was daarom wel duidelijk wat de bedoeling was: het verzamelen van zoveel mogelijk inlichtingen en inzichten om daarmee een strategie uit te werken die op de meest doeltreffende manier de menselijke samenleving zou ontwrichten.

Een tegenstrategie of offensief was minder voor de hand liggend. Ze zouden de gekende spionnen kunnen elimineren maar het zou niets oplossen. Om te beginnen moesten de wachters ervan uitgaan dat er nog anderen, onbekende elementen waren ondergeschoven en op de tweede plaats zouden de geëlimineerden worden vervangen terwijl de sams bovendien gewaarschuwd waren dat hun aanwezig was opgemerkt waarna ze zich waarschijnlijk nog dieper zouden ingraven en daarmee nog lastiger op te sporen. We zouden er veel meer aan hebben hun vervolgplannen te kennen, of nog beter: een volkomen gedragswisseling van de mensheid zelf die in de eerste plaats een wereldwijde saamhorigheid tot gevolg zou hebben waardoor het voor de sams onmogelijk werd om met hun infiltratie serieuze schade te berokkenen. Beide opties waren hoogstwaarschijnlijk niet meer dan utopisch denken. De wachters zouden met andere genialer ideeën moeten komen om de acute dreiging het hoofd te bieden.

evening game hunt

Nadat de brand in de grotten was geblust liep ik gisteravond in de schemering de heuvel erboven op die de hele week was afgesloten. Ik hoopte er van het anders zo schuwe wild aan te treffen en te fotograferen. Vanop een bankje wachtte ik en keek hoe de reeën schichtig tevoorschijn kwamen uit het struikgewas tot er een fietser over het pad voorbijkwam en ze weer tussen de bomen vluchtten. In de kersenboomgaard verraste ik een bunzing en gelukkig stond mijn camera open anders had ik deze foto beslist gemist, zo vlug was hij verdwenen. De dassen bij de Apostelhoeve, tenslotte, zijn helemaal niet schuw. Ze lieten me rustig naderen toen ze hun burchten verlieten en deden gewoon wat ze elke avond doen: wat scharrelen om vervolgens in het struikgewas te verdwijnen

After the fire in the caves was extinguished I climbed the hill in the twilight last night . Because the area was closed all week I was hoping to spot some of the shy game to photograph. From a bench I waited and watched as the roe deer skittish emerged from the undergrowth until a cyclist passed by on the path, and they fled between the trees. In the Cherry Orchard I surprised a polecat and luckily I had my camera ready otherwise I certainly had missed this picture, that’s how fast he was gone. The Badgers at the Apostelhoeve, finally, are not at all shy. They let me quietly approach when they left their castles and did just what they do every night: scrabbling around and disappear into the bushes.

The pics are made with a Panasonic Lumix DMC-TZ80 compact camera in the Dutch-Limburgian area of Cannerberg hill

click pic to enlarge

vos - fox


weidechampignon - field mushroom

smakelijke russula - bare-toothed russula, Millennium forest

ree - roe deer, Millennium forest





bunzing - polecat



konijn - rabbit



beklierde basterdwederik - fringed willowherb

beemdooievaarsbek - meadow crane's bill, Louwberg hill

jakobskruiskruid - ragwort, Louwberg hill

Jeker valley from Louwberg hill

das - badger, Louwberg hill



nachtkoekoeksbloem - night-flowering catchfly, Louwberg hill




Wolder from Louwberg hill

nachtkoekoeksbloem - night-flowering catchfly, Biesland

rolklaver - bird's foot trefoil, Biesland

de konijnen - the rabbits of Biesland