zondag 23 juli 2017

Merlijn - Amuse

Ik keek mijn ogen uit. Zoveel kleur, symbolen die ik niet kende, me qua betekenis ook niets zeiden maar welke zo harmonieus contrasteerden met al deze schittering rondom. Een paradijs, een woud, maar anders.
Overal was geluid, overal waren wezens, drukker dan Time Square tijdens een manifestatie, maar veel gekker ook, althans…
Soms werkte het op mijn lachspieren maar vaker keek ik in stille verwondering naar de variatie aan wezens in schrille kleuren, uitgedost maar ook gepigmenteerd. Het platvorm was een tempel van vermaak met eindeloos veel mogelijkheden om je te amuseren. Mogelijkheden die ik niet kende, niet bedacht zou hebben en andere, zo voor de hand liggend dat ik in stille bewondering bleef staan.
Niet dat het een wereld was waar ik zou willen wonen maar de buitenkant was zeker aantrekkelijk, was betoverend wat ook precies de bedoeling was. Amuse was een wereld die af was, waar niemand nog een taak had en waar daarom maar een ding restte om niet te sterven aan verveling. Het was plat vermaak, dat geef ik toe, maar tot in de kleinste details geperfectioneerd, in balans gebracht en op elkaar afgestemd. Het was als een droom, een bizarre droom die aan je zoog en trok, waartegen geen weerstand was om te worden opgenomen in het gewoel dat rondom cirkelde, boven je sprong en onder je buitelde. Dat zoveel geluid produceerde van piepjes, belletjes, instrumenten?, dat de kakofonie pijn zou moeten doen; fysieke pijn, maar integendeel: ik had nog nooit zulk een verzameling geluid als harmonieus kunnen ervaren zodat het betoverde en je op en om je heen deed kijken op zoek naar de bron van dit merkwaardige verschijnsel dat geen bron had maar uit zichzelf, uit het niets om je heen wervelde.
De hele wereld bestond uit platvormen zoals die van de mensen uit steden en gemeenschappen bestaat. Boven voltrok zich het plezier terwijl eronder een soort doosjes waren gebouwd waarin je kon slapen, waarin de geluiden verstilden. Niemand woonde, en waarom ook? Nadat je was uitgerust stortte je je opnieuw in het vertier dat altijd anders was en nooit verveelde.
Niets kostte ook, want welke zin had valuta in een wereld die was uitgewerkt waar het er niet toe deed wat je deed omdat het enige doen jezelf amuseren was.
Voeding en drank waren chemisch, smaakten voortreffelijk en kwamen uit zorgvuldig verstopte en volledig geautomatiseerde fabrieken als losse elementen die je zelf mengde of mixte en die alle bouwstenen bevatte om verder te kunnen gaan met feesten, maar ze kenden hier geen alcohol, geen enkele drug overigens en of dit opzettelijk was daar ben ik nooit achter gekomen. Er was ook geen criminaliteit noch enige vorm van bestuur bleek nodig in een wereld waarin alles voor iedereen toegankelijk was.

Zelfs seks gerelateerde misdrijven bestonden niet want ook seks was geautomatiseerd voor wie op het moment van behoefte geen partner had: de robot vrouwtjes en mannetjes waren niet van echt te onderscheiden en zagen er net zo maf of gewoon uit als de meute die er gebruik van maakte. Wilde je een vrouwtje met een giraffennek, ze was aanwezig, liever een mannetje waarop elke superheld jaloers zou zijn geweest, ook dat kon. Amuse draaide om uiterlijkheden en was zich daarvan terdege bewust. Het ging over het voortdurend bevredigen van de zintuigen en daarbij was niets aan het toeval overgelaten. Hier werd aan de meest vreemde wensen, excessen en uitspattingen tegemoet gekomen door alles wat voorstelbaar en onvoorstelbaar was in te zetten in vorm, kleur, geluid, smaak, textuur en zelfs dat tevoorschijn te halen dat zintuigen voorheen nog niet hadden ontdekt en dit scala werd bij voortduring aangevuld door een oneindige spiraal van vernieuwing waarnaar de deelnemers snakten omdat het andere, het anders hun leven was.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten